هنر معماری در كشورهايی كه صاحب تاريخ و فرهنگ باستانی هستند، از مهمترين پايههای تمدن ديرينهی آن ها است و سرزمين ايران نيز با پيشينهی مدنيت چندين هزار سالهی خود، دارای شاهكارهای معماری کم نظیری است. شايد اين علاقه و توجه، سبب تداوم هميشگی اين هنر شده است: از تالارها، ايوانهای ستوندار تخت جمشيد تا قصرهای صفوی در اصفهان تا خانههای روستايی، گنبدهايی كه بر چهار قوس بنا شده، صحن چهار ايوانی، حياط داخلی و حوض آن، همهی اينها از ويژگیهای معماری اصيل ايرانی است كه در طول تاريخ معماری ايران پيوسته تداوم خود را حفظ كرده است.
يكی از كهنترين نمونهها از ميان بناهای شناخته شدهی باستانی ايران، معبد يا زيگورات چغارنبيل در 30 كيلومتری جنوب خاوری شهر باستانی شوش است. قدمت اين اثر تاريخی به سال 1250 پيش از ميلاد باز میگردد. به طور كلی معماری اين پرستشگاه عظيم جهان، بهترين نمونهی هنر معماری بر بنياد طاق قوسی را در دنيای باستان نشان میدهد. همچنين طرز ساخت اين معبد با ديگر معابد بينالنهرين تفاوت كلی دارد، و آن ساخت طبقات اين زيگورات است كه هر كدام به طور مستقل و از زمين تا بالا ساخته شدهاند، يعنی مانند زيگوراتهای بينالنهرين، هر طبقه بر روی طبقهی ديگر ساخته نشده، بلكه مستقل برپا شده است.
اگر قبلا ثبت نام کرديد ميتوانيد از فرم زير وارد شويد و مطلب رو مشاهده نماييد !